Miguel-Anxo Murado
ALEIXANDRE MAGNO, na súa carreira tola por conquistar o mundo (a morte libroulle de decidir que facer logo con el), atopou unha resistencia inesperada ás portas de Gaza. A cidade lograba repeler un e outro ataque, e ata o propio Alexandre recibiu unha pequena ferida. O macedonio era un tipo de pouca paciencia, queríao todo e no momento (hai que comprendelo, era case un adolescente), así que mandou traer catapultas, e arrasou a cidade. Mandou pasar a coitelo a 10.000 defensores e vender como escravos ás mulleres e ós nenos. Non contento con isto, buscou ó comandante do destacamento que se defendera tan ben, fíxoo torturar e matar e logo persoalmente arrastrou o seu corpo nun carro tirado por cabalos brancos. Os que pensan que a violencia en televisión fai violentos ós pequenos teñen aí un precedente, porque Alexandre quitara esta idea da Ilíada, o culebrón favorito da Antigüidade, onde Aquiles fai o mesmo co defunto Héctor. Pero tamén os que cren que un bo profesor garante unha boa educación teñen aquí algo en que pensar: o educador de Alexandre fora un tal Aristóteles.
A sangue daquel comandante de Gaza non foi a que primeira que tinguiu a amarela area de Gaza. A última vez foi a semana pasada. Todos os lugares teñen unha historia de desgracias pero, en concreto, os estudiosos outorgan a Gaza o triste título de lugar máis disputado da historia. Máis de corenta exércitos a conquistaron e a abandonaron: Filisteos, israelitas, asirios, babilonios, exipcios, persas, romanos, árabes, cruzados, otománs, británicos, israelís… Non é sorprendente que “Gaza” signifique precisamente iso: “lugar invadido”. Eses exércitos foron cambiando, pero hai algo que non cambiou nunca: a figueira, o dátil, a oliveira e os amorodos, tan vermellos en Gaza que parecen pingas de sangue cando os miras desde a distancia. Porque en ningún lugar do mundo o vermello destaca tanto como na seca codia de Gaza.
O domingo outro exército abandonaba Gaza, por enésima vez na súa historia. Prendín a o televisor na madrugada do luns, nun hotel de Sevilla, sen son, e aínda antes de ver nada recoñecín a cor amarela, o papel de estraza que envolve Gaza. Un convoi israelí partía levando consigo as súas bandeiras dobradas e colocadas no fondo dos camións, coas caixas de munición. Axiña, uns labregos palestinos que os estaban observando corrían á posición abandonada. ¿Que facían? Nada. Querían plantar amorodos.
